Podawane przez producentów parametry wyciągarek odnoszą się do maksymalnych możliwości urządzenia, a nie do siły roboczej. Wyniki te uzyskiwane są w warunkach laboratoryjnych – bez uwzględnienia wzniesień, przeszkód czy innych trudności terenowych. Największy uciąg osiąga się na pierwszej warstwie liny na bębnie.

Dla bezpieczeństwa – zarówno swojego, jak i sprzętu – zaleca się, aby obciążenie wyciągarki nie przekraczało około 80% jej maksymalnych możliwości.

Przy wyborze odpowiedniego modelu warto zacząć od określenia, z jaką masą całkowitą urządzenie będzie musiało sobie poradzić. Można w tym celu przyjąć dopuszczalną masę całkowitą pojazdu, dodając zapas na dodatkowe obciążenie (np. pełen bagażnik czy ładunek), trudne warunki terenowe (np. zawieszenie auta na podwoziu) czy uszkodzenia pojazdu zwiększające opór (np. brak jednego koła).

Otrzymany wynik najlepiej pomnożyć przez współczynnik bezpieczeństwa – minimum x1,5 – lub sprawdzić w danych technicznych, jaki uciąg dana wyciągarka ma na ostatniej warstwie liny. Dopiero wtedy możemy być pewni, że wybrany sprzęt poradzi sobie w realnych warunkach.

Jeśli masz wątpliwości, którą wyciągarkę wybrać – skontaktuj się z nami, a pomożemy dobrać odpowiedni model.

Lina stalowa to klasyczny wybór w świecie wyciągarek. Wykonana z kilku splotów drutu stalowego, cechuje się dużą odpornością na przetarcia i jest zwykle tańsza od alternatywy syntetycznej. Jej wadą jest jednak podatność na powstawanie ostrych zadziorów w wyniku łamania się pojedynczych drutów, co wymaga używania rękawic ochronnych podczas pracy.

Liny syntetyczne, wprowadzone na rynek znacznie później, wyróżniają się bardzo niską wagą – potrafią być nawet dziesięciokrotnie lżejsze od stalowych. Mimo to zachowują ogromną wytrzymałość, a niektóre modele mają nośność nawet siedmiokrotnie przewyższającą ich stalowe odpowiedniki. Ciekawą i często pomijaną zaletą jest to, że lina syntetyczna unosi się na wodzie, co bywa szczególnie pomocne podczas przepraw przez rzeki i tereny zalane.

W przeciwieństwie do stalowej, lina syntetyczna nie pęka w sposób gwałtowny, jest bardziej elastyczna i w razie uszkodzenia można ją łatwo naprawić, wiążąc supeł. To znacząco poprawia bezpieczeństwo użytkowania. Minusem pozostaje wyższa cena i większa podatność na uszkodzenia mechaniczne, jednak dla osób, które mogą pozwolić sobie na taki wydatek, oferuje ona najlepszy komfort i funkcjonalność w terenie.

Lina stalowa od lat jest najczęściej stosowanym rozwiązaniem w wyciągarkach. Powstaje z kilku splotów drutu ze stali węglowej, dzięki czemu wyróżnia się wysoką odpornością na przetarcia i jest tańsza od liny syntetycznej. Jej wadą jest jednak to, że pojedyncze druty mogą pękać i tworzyć ostre zadziory – dlatego zawsze należy pracować w rękawicach ochronnych.

Podczas obsługi wyciągarki kluczowe jest odpowiednie przygotowanie. Unikaj luźnej odzieży czy biżuterii, które mogłyby zostać wciągnięte przez mechanizm. Jeśli masz długie włosy – zepnij je. Nigdy nie chwytaj stalowej liny gołymi rękami. Zachowuj bezpieczną odległość – zerwana lina może zachować się w sposób nieprzewidywalny.

Przed każdym użyciem upewnij się, że wyciągarka jest w pełni sprawna. Staraj się pracować w linii prostej, a gdy potrzebne jest holowanie pod kątem, skorzystaj ze zblocza. Kontroluj równomierne nawijanie się liny – unikaj sytuacji, w których lina gromadzi się w jednym miejscu lub wciska się pomiędzy wcześniejsze zwoje. W przypadku zakleszczenia, rozwiń linę i nawiń ją ponownie.

Rozwijanie ręczne jest możliwe dopiero po zwolnieniu przekładni (przekręceniu dźwigni), ale tylko wtedy, gdy wyciągarka nie jest pod obciążeniem ani w ruchu – inaczej może dojść do uszkodzenia mechanizmu. Zblocze nie tylko pomaga w pracy pod kątem, ale także zwiększa siłę uciągu.

Podczas mocowania do drzewa nigdy nie owijaj liny bezpośrednio wokół pnia – stosuj do tego pasy do drzew. Przy wysuwaniu liny zostaw na bębnie minimum 8 zwojów – dzięki temu unikniesz wyrwania mocowania i zachowasz bezpieczeństwo. Pamiętaj też, aby lina była podczas pracy lekko napięta – zmniejsza to ryzyko jej plątania i łamania.

W trakcie korzystania z wyciągarki silnik pojazdu powinien być włączony. Regularnie sprawdzaj stan akumulatora. Nowa wyciągarka jest fabrycznie zakonserwowana i nie wymaga dodatkowego smarowania, ale wymaga okresowych przeglądów. Konserwacja obejmuje rozebranie mechanizmu, czyszczenie, wymianę smaru i zużytych elementów. Lina stalowa powinna być co jakiś czas smarowana odpowiednim olejem penetrującym.

Odpowiedź brzmi jak najmniej - Dlaczego? im mniej zwoi nawiniętych tym wyciągarka ma większy uciąg. A ile możemy zmieścić zależy od bębna. np. standardowa wyciągarka 12000 lbs mieście 28m liny 10mm i 12mm już 25m przy czym trzeba przy takich ilościach uważać jak układa się lina aby nie rozepchać belek poprzecznych mocujących  nogi wyciągarki. 

Przełożenie w wyciągarce odnosi się do stosunku liczby zębów na kole zębatym napędzającym (silnik) do liczby zębów na kole zębatym napędzanym (bęben wyciągarki). Wpływa to na siłę uciągu i prędkość nawijania liny. 

Przykład: wyciągarka o przełożeniu 219:1 będzie zdecydowanie wolniej nawijać linę niż wyciągarka o przełożeniu 156:1

Hebel (wyłącznik prądu, odłącznik akumulatora) to element montowany w obwodzie zasilania wyciągarki. Jego zadaniem jest całkowite odcięcie prądu pomiędzy akumulatorem a wyciągarką, gdy ta nie jest używana.

Dlaczego warto go mieć?

• Bezpieczeństwo – chroni przed przypadkowym uruchomieniem wyciągarki.

• Ochrona przed pożarem – eliminuje ryzyko zwarcia w instalacji, gdy wyciągarka jest nieaktywna.

• Oszczędność energii – zapobiega powolnemu rozładowywaniu akumulatora.

Przy wyborze hebla należy zwrócić uwagę na jego obciążalność prądową. Do większości wyciągarek 12V o uciągu 9000–12000 lbs zalecany jest model o prądzie znamionowym minimum 250–500 A w pracy ciągłej, z możliwością wytrzymania jeszcze wyższych prądów chwilowych. Najlepiej sprawdzają się solidne heble w wersji morskiej lub dedykowane do zastosowań off-roadowych.

Mamy heble mechaniczne i elektromagnetyczne które możemy uruchamiać zdalnie przyciskiem.

Sama wyciągarka to dopiero początek. Aby w pełni wykorzystać jej możliwości, a przy tym zadbać o bezpieczeństwo sprzętu i ludzi, warto wyposażyć się w kilka dodatkowych akcesoriów.

1. Hebel (odłącznik prądu)
Pozwala w prosty sposób odciąć zasilanie wyciągarki, zapobiegając przypadkowemu uruchomieniu czy zwarciu instalacji.

2. Zblocze (snatch block)
Zwiększa uciąg wyciągarki i pozwala zmienić kierunek holowania. Niezastąpione w pracy pod kątem lub przy wyjątkowo ciężkich pojazdach.

3. Pas do drzewa (tree saver strap)
Chroni korę i strukturę drzewa przed uszkodzeniem, gdy używamy go jako punktu zaczepienia.

4. Szekle i kausze
Solidne punkty łączenia liny z pasami, hakami czy innym osprzętem. Warto wybierać modele stalowe lub aluminiowe o odpowiednim certyfikowanym udźwigu.

5. Rękawice ochronne
Absolutna podstawa przy pracy z liną stalową, ale także przy linach syntetycznych – chronią przed zadrapaniami, otarciami i urazami dłoni.

6. Koc lub tłumik liny
Nakładany na linę podczas pracy, w razie jej zerwania ogranicza odskok i zwiększa bezpieczeństwo.

7. Przedłużka liny lub pasa
Daje dodatkowy zasięg, gdy punkt kotwiczenia jest dalej, niż pozwala na to standardowa długość liny.

8. Torba lub organizer
Pozwala przechowywać cały osprzęt w jednym miejscu, chroniąc go przed zabrudzeniem i uszkodzeniami.

9. Płyta wyciągarki
Gdzieś wyciągarkę musimy przymocować

Dzięki tym akcesoriom wyciągarka staje się wszechstronnym i bezpiecznym narzędziem, które sprawdzi się w każdej sytuacji – od lekkiego podciągnięcia po ciężkie akcje ratunkowe w terenie.

Wybór wyciągarki do lawety zależy przede wszystkim od masy pojazdów, które planujesz za jej pomocą załadowywać. Kluczowym parametrem jest siła uciągu – zazwyczaj zaleca się, aby była ona co najmniej 1,5 razy większa od masy całkowitej najcięższego pojazdu, jaki będziesz wciągać.

Na co zwrócić uwagę przy wyborze wyciągarki do lawety?

1. Uciąg nominalny – do samochodów osobowych zazwyczaj wystarczy model o uciągu 4–6 tys. lbs, ale jeśli często przewozisz SUV-y lub dostawcze, lepiej wybrać 8–12 tys. lbs.

2. Rodzaj liny – lina stalowa jest tańsza i odporniejsza na przetarcia, ale wymaga rękawic; lina syntetyczna jest lżejsza, bezpieczniejsza w razie zerwania i łatwiejsza w obsłudze.

3. Prędkość wciągania – im szybsza, tym sprawniejsze ładowanie pojazdu, co ma znaczenie w pracy komercyjnej.

4. Zasilanie – najczęściej stosuje się wyciągarki 12V podłączone do akumulatora pojazdu ciągnącego lawetę; w niektórych przypadkach warto rozważyć model 24V.

5. Montaż – wyciągarka może być zamontowana na stałe z przodu lawety lub na płycie montażowej z możliwością łatwego demontażu.

6. Sterowanie – pilot przewodowy jest niezawodny, ale pilot bezprzewodowy zwiększa wygodę obsługi.

Przykład doboru:
Jeśli planujesz wciągać samochody osobowe o masie do 1,5 t, wyciągarka o uciągu 4,5–6 tys. lbs będzie wystarczająca. Przy pojazdach powyżej 2 t lepiej zainwestować w model 9–12 tys. lbs, aby zapewnić zapas mocy w trudniejszych warunkach (np. pojazd z zablokowanymi kołami).

Przegląd wyciągarki po rajdzie lub wyprawie terenowej – co warto zrobić?

Po każdej intensywnej jeździe w terenie lub udziale w rajdzie dobrze jest przeprowadzić szczegółowy przegląd wyciągarki. Powinien on obejmować:

• Wymianę smaru w przekładni planetarnej – jeśli smar ma ślady kontaktu z wodą, wymień go od razu; w przypadku normalnej eksploatacji zaleca się wymianę co około dwa lata. Używaj smarów wodoodpornych, np. smaru litowego.

• Kontrolę stanu szczotek i łożysk silnika – w razie zużycia wymień je na nowe.

• Sprawdzenie wałków hamulca i uszczelek O-ring – jeśli są zużyte, dokonaj wymiany.

• Dokładne czyszczenie i solidne dokręcenie wszystkich połączeń elektrycznych – zarówno w skrzynce przekaźnikowej, jak i na silniku oraz przy klemach akumulatora.

• Konserwację liny wyciągarki – o ile nie wymaga ona wymiany; pamiętaj, że lina zwykle zużywa się szybciej niż sama wyciągarka.

• Przegląd i smarowanie łożysk bębna – w razie potrzeby wymień zużyte elementy.

Ważne: nie próbuj dodatkowo uszczelniać wyciągarki silikonem ani podobnymi środkami. Takie „uszczelnienie” może spowodować, że po zamoczeniu woda zostanie uwięziona wewnątrz (w silniku, przekładni czy hamulcu), co zwiększy ryzyko korozji i uszkodzeń.